بچه که بودموقتی که تنها میشدم،ی چیزی رو میگرفتم و روی خط های فرش خونه بازی میکردم،داخل و مابین خط و نقش های روی فرش رو میگرفتم و ادمامه میدادم، وهی پیش میرفتم، تا جایی ک خط ب ی بنبست برسه...

اگه دیدم هیچ راهی نبود دوباره ی خط دیگه رو پیدا میکردم و بازهمون کار رو تکرار میکردم و همینطور با خط های روی فرش خهونه بازی میکردم و راه ها رو تا ی بنبست ادامه میدادم....

ولی افسوس الان ک بزرگ شدم خط ها و راه های زندگی رو ک ادامه میدم خیلی زود ب ی بن بست ک میرسم زندگی ام رو میبازم... و دیگه مثل بازی کودکی نمیتونم باز ی راه دیگه رو بگیرم و باز شروع کنم...و تو اون بن بستگرفتا رمیشم بعضی وقتا هم دیگه راها و خط ها ما رو ب بازی میگیرن و اونا ما رو به بنبستها میکشونن و ما رو همونجا تنها میزارن....

نظرات شما عزیزان:

نرگس

ساعت19:46---1 ارديبهشت 1392

سلام مرسی از مطلب قشنگت.ولی این بدون تمام اون درهای بسته روخداتوتقدیرت گذاشته تابدونه عکس العملت مقابل اون درها چیه توباید باتمام وجود توزندگیت خدارو احساس کنی حتی درمقابل اون درهای بسته وبگی خدایا تنهام نذار که بدون تو حتی نفس کشیدنم برام سخته وبگی بازم الهی شکر
پاسخ:خواهشششش.جواب نظر نوروز رو بخون حتما

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: